Back الثورة الأوكرانية 2014 Arabic Ləyaqət inqilabı Azerbaijani Revolució ucraïnesa de 2014 Catalan Majdan-revolutionen Danish Revolution der Würde German Ουκρανική επανάσταση του 2014 Greek Revolution of Dignity English Revolucio de digno Esperanto 2014. aasta Ukraina revolutsioon Estonian انقلاب ۲۰۱۴ اوکراین Persian

Revolutie van de Waardigheid

Revolutie van de Waardigheid
Majdanrevolutie 2014
Demonstranten vechten tegen regeringstroepen op Majdan Nezalezjnosti in Kiev op 18 februari 2014.
Plaats Vlag van Oekraïne Oekraïne, Kiev, Mariinsky Park, Institoetska-straat, Majdan Nezalezjnosti
Periode 18 februari – 23 februari 2014
Aanleiding(en)
Protesterende partij(en) Pro-Europese burgers, oppositiepartijen, Majdan Volksvereniging, activisten, Rechtse Sector, AutoMaidan
Doel(en)
Kenmerken demonstraties, burgerlijke ongehoorzaamheid, bezetting,

revolutie, hacktivisme, straatrellen, vuurwapengeweld

Resultaat
Doden ruim 100[1]
Deelnemers 400–800 duizend[2]

De Revolutie van de Waardigheid (Oekraïens: Революція гідності, geromaniseerd: Revoljoetsija hidnosti), ook bekend als de Majdanrevolutie[3], vond aansluitend op de Euromaidan-protesten plaats, in februari 2014, toen dodelijke confrontaties tussen demonstranten en binnenlandse troepen in de Oekraïense hoofdstad Kiev resulteerden in de afzetting van de gekozen president Viktor Janoekovytsj en de omverwerping van de Oekraïense regering.[4][5]

In november 2013 brak er een golf van grootschalige protesten uit als reactie op het plotselinge besluit van president Janoekovytsj om de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne in heroverweging te nemen, terwijl in februari van dat jaar de Verchovna Rada (het Oekraïense parlement) met een overweldigende meerderheid voor een overeenkomst met de Europese Unie (EU) had gestemd.[6] In plaats daarvan neigde Janoekovytsj naar nauwere banden met Rusland, dat Oekraïne onder druk zette om de EU-deal te weigeren, en lid te worden van de Euraziatische Economische Unie (EEU).[7] De pro-westerse protesten duurden maanden en hun reikwijdte werd steeds groter, met oproepen tot het aftreden van Janoekovytsj en de regering van Mykola Azarov.[8][9] De door het parlement ingevoerde repressieve anti-protestwetten wakkerden nog meer woede aan.[10] De aanvankelijk vreedzame demonstraties werden steeds gewelddadiger en op 22 januari vielen er vier doden bij hevige confrontaties tussen betogers en de politie in de Hrushevsky-straat.[11] Demonstranten bezetten overheidsgebouwen in het hele land. Een groot, gebarricadeerd protestkamp bezette het Majdan Nezalezjnosti (Onafhankelijkheidsplein) in het centrum van Kiev.[12] Medio februari werd een amnestie-overeenkomst gesloten met de demonstranten waarin hen en degenen die al eerder waren vastgezet, strafrechtelijke vervolging zou worden bespaard in ruil voor het verlaten van bezette gebouwen. De demonstranten ontruimden op 16 februari alle bezette gebouwen van de regionale staatsadministratie.[13]

Op 18 februari trokken zo'n 20.000 demonstranten en activisten met schilden en helmen naar de Verchovna Rada met de eis dat de door Janoekovytsj gewijzigde grondwet uit 2004 werd hersteld, waarbij ze werden beschoten door de Berkoet en politiesluipschutters.[14] De betogers protesteerden ook tegen de wijdverbreide corruptie en het machtsmisbruik door de overheid, de invloed van oligarchen, het politiegeweld en de schending van de mensenrechten in Oekraïne.[10] De protesten groeiden uit tot een revolutie, de dodelijkste confrontaties, op 18 en 20 februari, werden gezien als de meest gewelddadige sinds de onafhankelijkheid van Oekraïne en leidden tot de dood van 103 demonstranten en 13 politieagenten,[14] en de verwonding van vele anderen.[15]

Op 21 februari werd een overeenkomst ondertekend tussen president Janoekovytsj en de leiders van de parlementaire oppositie waarin werd opgeroepen tot de vorming van een interim-regering, constitutionele hervormingen en vervroegde verkiezingen.[16][17] De volgende dag trok de politie zich terug uit het centrum van Kiev, dat onder effectieve controle van de demonstranten kwam. Janoekovytsj ontvluchtte de stad en daarna het land.[18] Diezelfde dag stemde het Oekraïense parlement voor het verwijderen van Janoekovytsj met 328 tegen 0 (72,8% van de 450 parlementsleden).[19][20][21] Janoekovytsj beweerde dat deze stemming illegaal was en mogelijk gedwongen, en vroeg Rusland om hulp.[22] Rusland beschouwde de omverwerping van Janoekovytsj als een illegale staatsgreep en erkende de interim-regering niet. Wijdverbreide protesten, zowel voor als tegen de revolutie, vonden plaats in Oost- en Zuid-Oekraïne, waar Janoekovytsj eerder bij de presidentsverkiezingen van 2010 sterke steun kreeg. De protesten escaleerden, wat resulteerde in een Russische militaire interventie,[23][24] de annexatie van de Krim door Rusland en de oprichting van de zelfverklaarde volksrepublieken Donetsk en Loegansk, wat leidde tot de Oorlog in Oost-Oekraïne.

De interim-regering, geleid door Arseni Jatsenjoek, ondertekende uiteindelijk de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne en ontbond de Berkoet. Petro Porosjenko werd president na een overwinning bij de presidentsverkiezingen van 2014 (54,7% van de uitgebrachte stemmen in de eerste ronde). De nieuwe regering herstelde de amendementen op de Oekraïense grondwet uit 2004 die controversieel waren ingetrokken als ongrondwettelijk door Janoekovytsj in 2010,[25] en startte een grootschalige zuivering van ambtenaren in verband met het omvergeworpen regime.[26][27] Er volgde een wijdverbreide decommunisatie van het land.[28]

  1. ↑ (en) "Diplomatic talks in Ukraine last until dawn, a day after 100 may have died", CNN, 21 februari 2014. Geraadpleegd op 24 februari 2014.
  2. ↑ (en) Whitmore, Brian, "Putin's Growing Threat Next Door", 6 december 2013.
  3. ↑ Na 10 jaar oorlog is het ieder voor zich in kapotte steden in Oost-Oekraïne, NOS
  4. ↑ Ukraine profile - Timeline, BBC News
  5. ↑ Everything you need to know about the Ukraine crisis, Vox (3 september 2014)
    Ukraine's 2014 revolution to Trump's push for a Ukrainian probe of Biden: A timeline, ABC News (1 oktober 2019)
    The February revolution, The Economist (27 februari 2014)
    Ukraine: Everything you need to know about how we got here, CNN (3 februari 2017)
  6. ↑ "Parliament passes statement on Ukraine's aspirations for European integration", Kyiv Post, 22 februari 2013.
  7. ↑ The European Union in Crisis. Palgrave Macmillan, 3, 274.
  8. ↑ Kiev protesters gather, EU and Putin joust, Reuters (12 december 2013)
  9. ↑ Yanukovych Offers Opposition Leaders Key Posts, Radio Free Europe/Radio Liberty (25 januari 2014)
  10. ↑ a b Ukraine's Euromaidan: Analyses of a Civil Revolution. Ibidem Press (2015), 9–14.
  11. ↑ (uk) Луганський регіонал назвав правильною загибель людей у Києві. Радіо Свобода. Geraadpleegd op 21 april 2022.
  12. ↑ "Europe's new battlefield", The Economist, 22 februari 2014. "It is the worst violence Ukraine has known in its 22 years as an independent country"
  13. ↑ "Law on amnesty of Ukrainian protesters to take effect on Feb 17", 17 februari 2014. Gearchiveerd op 21 februari 2014.
  14. ↑ a b Accountability for killings in Ukraine from January 2014 to May 2016 9, 21–25. Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights.
  15. ↑ (uk) У СУТИЧКАХ У КИЄВІ УБИТО ВІД 67 ДО 100 ЛЮДЕЙ. Українська правда. Geraadpleegd op 21 april 2022.
  16. ↑ (en) "Yanukovich impeached", Al Jazeera. Geraadpleegd op 1 maart 2022.
  17. ↑ Vladmir Isachenkov and Maria Danilova, "Roots and Consequence's of Ukraine's Violence", 20 februari 2014. Gearchiveerd op 21 februari 2014. Geraadpleegd op 20 februari 2014.
  18. ↑ (en) Frizell, Sam (22 februari 2014). Ukraine Protestors Seize Kiev As President Flees. Time . ISSN:0040-781X
  19. ↑ (en) "Parliament votes 328-0 to impeach Yanukovych on Feb. 22; sets May 25 for new election; Tymoshenko free", 22 februari 2014. Geraadpleegd op 18 juli 2019.
  20. ↑ (en) "Ukraine MPs vote to oust president", 22 februari 2014. Geraadpleegd op 24 maart 2019.
  21. ↑ "Ukraine's parliament votes to oust president; former prime minister is freed from prison", The Washington Post.
  22. ↑ (en) Kramer, Andrew E., "Ukraine's Ex-President Is Convicted of Treason", The New York Times, 24 januari 2019. Geraadpleegd op 24 maart 2019.
  23. ↑ Somini Sengupta, "Russia Vetoes U.N. Resolution on Crimea", The New York Times, 15 maart 2014. Geraadpleegd op 12 maart 2015.
  24. ↑ Sullivan, Tim, "Russian troops take over Ukraine's Crimea region", 1 maart 2014. Gearchiveerd op 1 maart 2014.
  25. ↑ Damien McElroy, "Ukraine revolution: live – Ukraine's president has disappeared as world awakes to the aftermath of a revolution", The Daily Telegraph, 23 februari 2014. Gearchiveerd op 11 januari 2022.
  26. ↑ (en) "Ukraine to launch 'full clean-out' of corrupt officials", Reuters, 10 oktober 2014. Geraadpleegd op 21 mei 2019.
  27. ↑ (en) Mishina, Ekaterina, Risks of Delayed Lustrations. Institute of Modern Russia (14 april 2015). Gearchiveerd op 4 augustus 2019. Geraadpleegd op 21 mei 2019.
  28. ↑ Zabyelina, Yuliya (2017). Lustration Beyond Decommunization: Responding to the Crimes of the Powerful in Post-Euromaidan Ukraine. State Crime Journal 6 (1): 55–78. ISSN: 2046-6056. DOI: 10.13169/statecrime.6.1.0055.

Rich TVX News Network Site

Rich TVX News Network Info

© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search